| ULTIMUM DUELLUM
 ULTIMUM DUELLUM 
 
 
 
    USA UK 2021
 
    
  Dispositor spectaculi  Ridley Scott. Histriones maximi momenti: Matt Damon; Adam Driver;Jodie Comer;  Ben Affleck; Alex Lawther.
    
 
 
    ULTIMUM DUELLUM  (Last Duel)
 
 
    Hoc magnificum opus cinematographicum a narratione historica scriptoris
    Erici Jager sumptum est, qui tractat de ultimo atrocique certamine equestri
    anno MCCCLXXXVI sustento a duobus armigeris coram nobilitate et populo. Res
    agitur saeculo XIV exeunte Bello Centum Annorum. Scaena initii praenuntiat
    quod futurum est; deinde fabula filmica enarrat quod antea acciderat ab
    anno MCCCLXX. Omnes vices, quod insolitum exstat, narrantur a tribus
    personis magni momenti, ex eorum sententiis et opinionibus. Iohannes primus
    explanat. Interiectae scaenae memorativae incipiunt a pugna apud
    Augustoritum cui intersunt duo armigeri amicitia iuncti, Normannus Iohannes
    De Courreges (Matt Damon) et humili genere natus sed doctus,
    Iacobus Le Gris (Adam Driver). Postea consuetudo cessat cum
    Iacobus, curator comitis Petri (Ben Affleck)  consobrini regis
    Francogalliae Caroli VI, (Alex Lawther)  coegerit  patrem sponsae
    Iohannis ut vectigalia penderet praedio in dotem puellae promisso. Post
    matrimonium rem iniquam aegre ferens Iohannes petit a comite Petro ut
    possessio reddatur, sed frustra. Immo praedium optatum Iacobo muneri conceditur, et graviore iniuria adiuncta, munus ducis mercenariorum, quod
    hereditate Iohanni accipiendum erat ipsi Iacobo tribuitur. Interea
    pulcherrima uxor Margarita (Jodie Comer)  post aliquos annos
    nondum filios genuerat. Post expeditionem in Scotiam, Iohannes, magna
    virtute in bello praebita, dignitatem equestrem consequitur, sed domi
    mulier ei confitetur se stupratam esse cum in castello nemo fuerit,
    profecta socru cum servis. Deinde ille, ira furens, ad singulare
    certamen costituit provocare Iacobum ut decus suum et uxoris reparet. 
   Id reputatur iudicium Dei: nam qui victor discesserit se verum dixisse ostendet,
    victus se mendacem demonstrabit. Sed quod gravissimum est, incensa moritura
    est femina quae stuprum declaravit, quasi falsum diceret.
 
    Deinde res ex Iacobi sententia narrantur. Die festivo parato pro
    Iohanne equite nominato, duo adversarii pacem inter se componunt, sed
    Iacobus amore incenditur Margaritae, pulcherrimae Iohannis uxoris. Tanta
    est animi concitatio ut inveniat quomodo dolo in castello ineat ut feminam
    magna vi opprimat. Ille putat Margaritam amori respondere adeo ut ab ea
    petat ne quicquam marito patefiat.
 
    Tertia opinio Margaritae praebitur. Illa voluit comiter se gerere cum
    Iacobo ut viro faveret, amicae autem confessa est eum formosa facie esse, sed
    infidum. Postea viro absente, nemo cum adsit, in castellum init fraude
    usus: ea omnibus viribus opponitur, ille insequitur et ea frustra
    resistente, stuprum conficit. Hoc firmat in iudicio, quamvis infandam poenam
    noverit, victo viro ab adversario. Interea Margarita gravida est sed
    ignorat quis sit nascituri pater, cum vir, post stuprum, eam ad
    copulationem coegerit. Rex audito testimonio decernit ut verum duello
    equestri inspiciatur. Ante duellum Margarita masculum parit.
 
    Singulare certamen ante regem, nobiles, comitem Petrum et multitudinem
    magno apparatu efficitur. Culmen spectaculi duellum atrox, ferox, quod
    machina cinematographica circumagens effingit dum qui adsunt alterutri
    favent. Cum iam stat Iacobus prope victor et a tergo adversarium necaturus
    est Iohannes humi se convertens praeter exspectationem crus percutit cultro
    et alterum sternit, postea trucidat.
 
    Loca, vestimenta, mores, arma, proelia spectatores in atrum
    tempus proiciunt a nostro remoto. Tamen violentia bis perpetrata feminis
    stupratis ad hanc aetatem simulque ad nostram spectat, cum in iudicio
    accusator in dubio vim ponat et victimam cogat ut verbis repetat quid
    ceciderit, quasi falsum adfirmaret et res inter se pugnantes.
 Scripsit Lydia Ariminensis 
     
 
 |