Quasi tempora verna sint, veris voce saepe appellantur variarum nationum
motus quibus ad libertatem suam vindicandam hae adversus vires externas aut
internas quae eas comprimant pugnant. De Vere Pragensi, exempli gratia,
loqui licet de Vereque Arabico, quod abhinc decennium nonnullas terras
Arabicas rebus novis affecit.
De Birmania nunc sit sermo, quae post multa regiminis militaris lustra
democratiae viam pedetemptim invenisse videbatur duce imprimis Aung San Suu
Kyi, quae XXX abhinc annis praemio Nobeliano pacis honestata est. Exercitus
tamen Birmanicus, fraudulenta novissima comitia fingens mense Novembri
proximo habita, ex quibus factio democratica ei adversa victoriam
reportavit, vi, non iure, rerum Kalendis his Februariis potitus est. Dum
ipsa Suu Kyi multique magistratus designati, activistae, studiosi… in
liberis custodiis et in carceribus detinentur, permulta civium milia in
viis haud paucarum urbium, variis formis ac coloribus, in varias nonnumquam
distincta professiones reclamitaverunt: nosocomi et medici, praeceptores,
advocati, doctores machinarii, monachi Buddhistici… separatim et tamen una
quodammodo voce pluries contra regimen militare reclamaverunt ut populi
voluntas respiceretur. Etiam elephantes nonnusquam in processionibus
civicis conspecti sunt; homines multi umbellam apertam gerentes ad “motum
umbellarum” Hongkongensem pro democratia anno MMXIV habitum memorandum item
processerunt, alii vestimentis dormitoriis induti inter ceteros
reclamatores iacuerunt ad hoc significandum, ob biocolytarum saevitiam
cives a regimine dissidentes noctu capientium difficile esse
impraesentiarum dormire. Vesperi autem ollarum percussio quasi domestica
reclamationum diurnarum continuatio facta est. Inoboedientiae civilis –uti
aiunt– motus praeterea fieri coepit. Operistitium “generale” (id est ad
omnia negotia pertinens) in diem vicesimam alteram mensis indictum est. Cum
haec dies 22/2/2021 numeris Arabicis describatur, insurrectio illorum
“quinque 2” est nuncupata, qua, in spe boni exitus, “ver Birmanicum”
initium haberet. Reclamationem in memoriam talia revocant die octavo
Augusti anni MCMLXXXVIII contra regimen militare Birmanicum pariter
inceptam insurrectionemque “quattuor 8” (8/8/’88) vocatam, quae multo fuit
cruore polluta; et sane ad rem explanandam numeros Arabicos liberaliter hic
excipimus. Reclamationes anni MMVII quoque mentione sunt dignae, in quibus
haud pauci monachi trucidati sunt ac monasteria violata, ita ut “res novae
croceae”, a vestium monachicarum colore, sint illae appellatae. Lex
fundamentalis nova sequenti anno promulgata est quae Birmaniam ad
democratiam gradatim ducere dicebatur exercitu tamen magnam potestatem
retinente. Hodie autem, etsi facilius rerum notitia per imagines quoque
celerrimas vulgatur necnon mundus totus res Birmanicas spectat atque
quidnam sit futurum exspectat, fieri tamen potest ut novae magnae caedes
fiant, dum innumeri adulescentes potissimum (sint ii ethnice Birmani aut ad
alias gentes pertineant Birmaniam incolentes, qualis et Rohingyarum partim
est), quippe qui plerumque libertatem his annis aliquantulum
praegustaverint deque vita sua meliora sperent quam ea quae sint parentes
experti, de futuro suo certant, ut democratia stabiliter in terra natali
floreat neve hiems stratocratiae (quae est exercitus potestas) vires
adulescentes reprimat. Nam, etiamsi contra populi voluntatem nulla terra
regi potest, in Birmania tamen iam diu accidit ut minor civitatis pars, per
vim, potestatem et divitias sibi domibusque suis comparare iniuste cupiat.
His est sane dicendum cum Augustino: “Remota iustitia quid sunt regna nisi
magna latrocinia?”.
Ceterum societatis ASEAN populi –mea quidem sententia–, cum et mente et
situ Birmanis quam Occidentales sint propinquiores, multum ad res
Birmanicas sanandas possunt, qua de causa Bangkokii, in capite Thailandiae,
colloquia inter ministros a negotiis exteris Birmaniae, Indonesiae
Thailandiaeque –quae omnes ad eandem societatem pertinent– haberi coepta
sunt ut regimen Birmaniae militare quam primum extraordinarium rerum statum
aboleat processumque democraticum restauret. Est scilicet ASEAN (acronymum
Anglicanum quod “Association of South-East Asian Nations” significat)
consociatio civitatum Asiae meridionalis-orientalis, cuius membra sunt
etiam Insulae Philippinae, in quibus vitam dego. Cum Birmania non longo
cursu a Philippinis Insulis distet vel distare videatur –ei saltem qui ex
Italia, verbi gratia, in ultimam Asiam meridianam se iam coniecerit–, amica
quaedam mea Itala anno proximo, cum in Insulis Philippinis peregrinaretur,
ex iisdem Insulis Asiaticis se in Birmaniam conferre statuit, in qua terra
iuvenem amicum, quem et ego novi, habebat qui eam erat ibi conventurus ac
comitaturus. Superiore anno –ut bene scitur– morbus coronarius, vulgo
“Covid-19” (enuntietur “19” eo more quo cuique libeat), se longe lateque
per totum orbem diffudit; amica autem mea paulo ante quam ex Philippinis in
quamvis aliam civitatem perdifficile grassante lue fieret proficisci, id
est mense Martio, in Birmaniam ex his Insulis, cum morbi periculum iam
immineret, sollicita sed non perterrita se contulit atque ad easdem est die
praestituta reversa. In Italiam vero aliquot mensibus post diem quem ad
reditum constituerat peste coronaria impediente tandem regressa est. Hoc
nobis, etiam eiusdem peregrinatricis testimonio fretis, dicere licet, a
sodale nempe mea anno bismillesimo vicesimo talem Birmaniam visam esse (et
in urbe Yangon et in regionibus montanis interioribus) qualem nunc vellent
multi viatores, re coronaria et re militari non iam impedientibus, denuo
videre: pacificam, vita speque plenam, advenis benignam.
Scripsit Marcus Flavius Asiaticus
