Nos ut fundamentum Aegyptiae doctrinae statuamus, ex innumeris indiciis exploratum habemus, in Aegypto scientiam quandam arcanissima naturae opera docentem, sive MEDICINAM AUREAM, non ex auro, sed auro millies preciosiorem, in usu extitisse, praesertim apud Philosophos, Sacerdotes, et Reges antiquissimos : quae ut posteris sapientioribus tradi posset, vulgo autem ignota maneret, pro scriptione occultas ab animalibus desumptas notas a Graecis postea Hieroglyphicas dictas ; pro declaratione vero rerum Allegorias a personis fictis earumque rebus gestis transitas passim usurparunt. Hinc succedentibus temporibus, superstitione hominum ignarorum praeoccupante mentes, personae illae pro Diis aut regentibus habitae, animalia pro sacris et inviolabilibus culta sunt ; iisque singulis monumenta quasi aeterna constituta reperiuntur. [pagina 2]

Antiquissimi et primi huius artis seu Medicinae aureae inventores considerantes subiectum, formam, efficientem, et effectus eius communitatem cum mundi praecipuis partibus habere, nempe cum Sole, Luna, Igne, aere, aqua et terra, caeterisque stellis errantibus, ab iis eadem denominarunt. In Subiecto enim artis duo considerantur, quorum unum masculi, alterum faemellae (sic) rationem obtinet ; ideoque illud Osiridem seu Solem, hoc Isidem seu Lunam dixerunt. Mercurius, qui Soli et Lunae coniungitur, utrique communis est, cum non fiat coniunctio Solis et Lunae in maiori mundo, nisi et Mercurius praesentaneus adsit, quippe qui Soli semper satelles accurrit. Atque hi duo ut sunt coniuges, sic et frater et soror habentur, quibus et tertius quidam rusus et ardens spiritus adiungitur, Typhon dictus, qui Osiridem fratrem uterinum in tenuissimas partes et membra dissecat. Hae igitur quatuor apud Aegyptios personae praecipuae sunt, quarum tres, Osiris, Isis et Mercurius pro diis, Typhon vero pro maligno daemone, accipiuntur. His adnumerant Vulcanum, seu ignem externum, Palladem seu sapientiam operandi, Oceanum generatorem deorum, seu matrem Thetim, aut proutrisque Nilum, hoc est aquam, et terram, matrem omnium, ut Orpheus ait, divitias largientem, deinde Saturnum, Iovem, Venerem, Apollinem, Plutonem, aliosque Deos. Quae nomina etsi sequentibus temporibus communiter et alia semper a vulgo pro Deorum numinibus aut planetarum, seu stellarum cœlestium corporibus accepta sint, a Chymiae tamen restauratoribus, et propagatoribus primum in artis occultationem introducta sunt, quod ex omnibus circumstantiis singulorum iam apud Graecos, quam Aegyptios, scriptores manifeste conspicitur ; imprimis apud Diodorum, cuius sententias de diis Aegyptiis percurremus, ac convenientiam eorum cum Chymicis delibabimus. [pagina 3]

Osiris igitur et Isis veluti et Vulcanus ac Mercurius, praecipui dii intellectuales chymici sunt, non caelestes, sed subterranei, et ab arte nati. Cumque Isis Ceres sit et Osiris Bacchus seu Dionysus apud Graecos, reliquas eorum dotes et notas infra trademus. [pagina 6]

Ad Allegorica et Hieroglyphica igitur saltem brevissime exponenda respiciemus. Osiris, ut dictum, pro materia artis, ex qua Medicina aurea componatur, absque omni circuitione habetur. Haec suo sepulchro, hoc est, vasi, imposita a Typhone fratre, in multas partes discerpitur ; quas post operis absolutionem Isis colligit et unit, sulfure combustibili segregato. Atque sic collectio partium Osiridis ab Iside instituta, est eiusdem operis reiteratio quae eo usque contingit, donec Typhonis virtus extincta sit, et in eius locum Anima Osiridis sat ardens successerit adeo ut matrem Isidem, seu coniugem, seu sororem amantissimam facillime ad se convertat ; quae est ultima perfectio. Typhon quid sit iam ante diximus, nempe spiritus igneus et furiosus, qui mox Osiridem nostrum penetret, et in suum colorem rapiat, instar veneni ; quod non in prima sed ultima coctione fieri debet. Ignis enim in vase accensus non a Vulcano nimis acuatur in principio, alias, ut ignis Inferni, totum corpus Osiridis comburet, ne ille unquam vitae restitui a matre possit. Ubi notandum, Isidem et Osiridem esse unum idemque subiectum, in quo sit mas Osiris et fœmina Isis, necnon Osiris filius et Isis mater ; vel Osiris frater et Isis soror ; et sic instar Hermaphrodyti seu Androgyni se habet, dum nunc pro Osiride, nunc pro Iside, quia utrumque sexum referat, usurpatur et accipitur ; pro diverso relationis respectu, mariti et uxoris, fratris et sororis, matris et filii. Cumque hoc subiectum unicum sit in rerum natura et Chymiae proprium, artificibus notum, iisdem Osiris et Isis cum tota sua familia, et rerum gestarum serie innotescent. Sacerdotes vero Aegyptii quod Osiridis imaginem habeant, sepulchrum soli cognoscant, apudque se esse asserant, nec ulli tamen patefaciant, hoc nihil aliud ostendit, quam ipsos fateri, per Allegoriam tamen, quod artificii Chymici gnari sint ac possessores, quod tamen nulli revelare, nisi dignissimo, velint. [pagina 12]

Quod vero eadem sit mater et soror, quod naturae quid adversum videtur, ex hactenus dictis, et ex disputatione Solis et Mercurii patet, ubi Mercurius : " Ego, inquit, spiritualis sum et in me latet sapientia abscondita et qui me iunxerit filio vel fratri meo, vivet et gaudebit, habebitque sempiternum Thesaurum adeo ut si pasceret quotidie mille millia hominum, non indigeret. " [paginis 14-16]