|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
VITA LATINA
Nuntii de orbiculo Latinitatis Vivae fautorum. Carmen praemio et diplomate ornatum in Certamine Scaevolae Mariotti dicato. Dolor, granum vitae Tristis Passio
Per callem saxosam murmur audiebatur … In mediis olivis celati vesperi umbra tecti aliqui stabant attoniti dum clamores dolentes flagelli sibilos exaudiunt. Corpus aliquod exile et extenuatum se trahebat; in oculis eius tristitia ostentabatur humilitate conditus monstrabatur. Caput eius ornatum spinis, terga, genua valde vulnerata, sanguinem multum manabant. Ascendebat cum gravi ligno abiete ponderoso materiato par saxa sudore tracto dum olivae fixae videntur minime tactae aere duro moventur. In viciniis aquae rivi lugebant timidae, neque passeres super ramos canebant, omnia sub caelo immota manebant obscuro et plumbeo. Subitus altior fragor strepuit tonitri, signum eventi resplenduit. Lacrima tum genam macram lustravit de oculis tristibus statim destillavit.
Tunica venerata
Corpus se trahit cruciatum, exanimatum per duram Calvariam male crepidatum. Iam non est in cordibus pietas innocentia, sapientia interficitur fructus Vitae frustra intelligitur. Tunica cruore perfuso imbuitur lacera et luto sordida, vulneribus tegitur. In Calvaria crux, stans inter vicinos criminosos fert membra exilia, confixa, dolores ignotos. Jesus horrorem non curat Dei Filius parcit et amat. Mater interea tunica potitur lintea Filii calida amplectitur; Eum Divinum corde vulnerato immo admiratur, deinde non clamat, quia futurum eius consideratur: “Non omnis morietur”. “Resurrexit”, fratres eius tandem clamabunt ineptiae sunt ea momenta, numquam errabunt. Vita iam resplendet exstinctis caliginibus implet caeli fines imbribus tenacibus terramque dulcibus lacrimis patentibus. Lux Divina delet postremo mortem et dolorem. Rem spe delenit mortalem et angorem.
Animus a Matre allectus
Mater!
tibi est cor gaudio leve; caritas tua in Filium tuum semper fluit qui ad te aspicit; luce vultus tuus etenim splendit.
Mater!
tibi est facies iucunda at non minor amor oculis tuis exprimitur.
Mater!
nonne filios tuos errantes fragilesque adeas patiens?
Mater!
tibi est misericors cor ad auxilium perpetuo paratum. Amor, infunderis sine tempore in Filium ut benignus de fratribus numquam recedat obscuratis etsi ignorantibus quos contra ad Vitam is adducit.
Mater!
preces meas audi! Illico osculum dein tenerum in genis imprimitur ab ea Filii qui subridet nec Pacem quaerere desinit.
Jesus, Magister Vitae (Invocatio)
Via Tu es ducens ad Aeternum quae directa pervenit ad Veram Scientiam. Flos Tu es qui Fructos Veros gigni in horto olenti. Logos Tu es in fundamento mundi. Vultum tuum pingere misere nescio in versus solum sensus meus transpono qui sublimia verba tua captare nituntur. Vox tua perspicua quae res involvit, perpetuum earum motum admovet, quae acuta gentes adloquitur, fragile vulnerat cor meum. Magister, oculis humillimis, qui silens perturbatas componis vias, unica tua bona moralia rursus Amorem largiuntur, vi mala vix deruunt tenui. Magister! Domine Sanctissime! Facies Patris Mirabilis! Prosopon hieron! Adspice, quaeso, progeniei eius Optime Fili, incessum deerrantem! Magis heu! dies nostra quam heri fatalem circa se volvere axem nuper ignara nubibus se implere dolentibus non cessat orbem infauste obscurans insanientem. Auxilii tamen tui, Misericordiae tuae, Domine, agedum, Pacis tuae, summum opus nobis est adventus tuus interior cura divina donec parabitur animus noster ad Te trepidans non quiescit nec unquam quiescet Scripsit Joannes Teresi
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||