Vergilianae eclogae primae commentarius...

secundum Iohannem (van Kasteel)

8. INITIATIO

Iam diximus vocabulum mysticum non esse sensus incerti, sed pertinere ad mysteria antiqua, i.e. ad initiationem quae mystae deorum notitiam dat et eum salvum facit. Tityrus, cui datur cognoscere divos, est mysta; Amaryllis, quae deos vocat, eius symmysta est. De eā Servius in commentario suo octavi carminis bucolici dicit:

« AMARYLLI haec ancilla eius (est vel praesaga), quam Graeci summusthn dicunt. » (Servii Comm., p. 105)

Amaryllis est quasi urbs, id est quasi locus qui Tityro inveniendus fuit antequam deum videret, sicut Servius explanat:

« URBEM QUAM DICUNT ROMAM : Quaeritur, cur de Caesare interrogatus, Romam describat… certe quia nullus, qui continetur, est sine eā re, quae continet, nec potest ulla persona esse sine loco : unde necesse habuit interrogatus de Caesare locum describere, in quo eum viderat. » (Servii Comm., p. 7)

ntequam deum vidit (hīc illum vidi, 42), Tityrus Romam vidit (Romam videndi, 26), vel potius impossibile videtur deum et locum eius separare. [1]

Sed ubi sit hic locus, haec sedes deorum, hic alter mundus, hoc caelum, adhuc dicendum est.

Sicut Tityrus explanat, experientia mystica in nostro pectore (63) fit. Servius id fortasse breviter illustrat in commentario suo de versibus 38-39, ubi pinus, fontes et arbusta, id est urbs mystica et interior, Tityrum vocant:

« VOCABANT (intro ?). » (Servii Comm., p. 11 - in apparatu critico-)

Ad salutem Tityri alluditur in vv. 46 et 51 : fortunate senex; de quibus Servius:

« FORTUNATE SENEX non ad aetatem Vergilii refert, sed ad fortunam futuram, praesago usus verbo. (Nam apud philosophos senes dicuntur, qui spem futuri temporis habent in victu.) [2]  »

9. ARA

Amaryllis est et quasi urbs nostra et velut pectus nostrum; etiam nostra altaria (43) significare videtur. Etenim multa victima (33) olim frustra Galateae vel Mantuae oblata est; nunc autem Amaryllidi vel Romae offeruntur:

« huic nostrae… quo saepe solemus

pastores ovium teneros depellere fetus. » (20-21)

Compara cum versibus 7-8:

« … illius aram

saepe tener nostris ab ovilibus imbuet agnus. »

Manifeste illi (saepe… ovium teneros) cum his (saepe tener… ovilibus) congruunt. Ergo urbs et ara quasi confunduntur.

Bene nota locum vocabulorum illius aram insignem: in initio sententiae et in fine versus. Nonne poeta nos vult intellegere ILLIUS ARAM esse eandem ac amicam Tityri quae vocatur AMARYLLIS [3] ?

Insuper haec ara, sicut Amaryllis, initiatur.

Servius:

« SAEPE TENER NOSTRIS AB OVILIBUS IMBUET AGNUS. Imbuere est proprie inchoare et initiare. » (Servii Comm., p. 6)

10. CONCLUSIO

Nonne Servius primum Bucolicum Vergilianum legit sicut legendum est?

Ille sensum vocabulorum non imaginatur sed e contrario respectat et observat. Vocabulum « hīc » et alia cognata non designant res vel personas alibi sitas, sicut in textu Homerico iam vidimus. Est imaginationis Modernorum saepe alibi quaerere ad sententias intellegendas et eo modo omnia confundere et simplicia complicare.

Interpretatio mystica vel allegorica, quam proponit Servius, manet concors et deducitur quasi sponte sua de ipso carmine Vergiliano. Re verā non dubitare possumus quin poeta ipse hunc in modum carmen suum intellegi voluerit. Sed alii aliter opinentur licet…

Notandum est Mariam, matrem Dei, apud scriptores Christianos et ipsam expressim adsimilari mundo, urbi vel civitati, Dei sedei et arae.

Fortasse interpretatio Serviana fuit una, inter alias, causa cur Vergilius a Christianis verus propheta haberetur.

[1] Doctrina haec est universalis: Apud enim Rabbinos (qui « locum » (makom) appellant Deum), dicitur: « Qui urbem intrat rogatque ubi sit rex, nullum responsum recipit. Debet enim potius rogare ubi sit regis palatium. ».

In Evangelio, discipuli qui Christo prima vice obviaverunt rogabant: « Rabbi, ubi demoraris ? ».

[2] Idem exstat in traditione Hebraļcā in quā « zaqen » (senex) significat sapiens. Cfr Psalmum CXIX, 100, ubi invenimus : « Ingeniosus e senibus factus sum ». Qui versus saepissime perverse vertitur: « Ingeniosior quam senes factus sum » quia Hebraļce particula « ex » etiam utitur ad comparativum significandum…

[3] Haec duo nomina, si existimamus litteras U et I superpositas componere litteramY, sunt anagrammata. Id quod non dixit auctor…

Scripsit Stephanus Feye

Putre sepulcrum

Folia cadunt

Vox perit omnis

Calor ultimus

Data iam fides

Lacum in ignotum

Simul uagamur

Stridor pennarum

Imbre ruente

Rupe imminente

Subnotationes fient
ante finem Septembris.