Assad rursus in publicum prodiit

Spatio VII mensium intermisso Bashar al-Assad rursus in publicum prodiit acriter in civitates occidentales, in vicinos Arabicos et in eos invehens, qui regimini suo oppositi essent. Praeses Syriae paratus esse videbatur ad bellum continuandum: tam diu pugnatum iri, dum omnes territores e Syria fugati essent, Assad in theatro musico Damasceno frequentissimo asseclis plaudentibus clamavit.

Hoc bello nationem Syriam cum suis hostibus dimicare, scilicet cum homicidis societatis Al-Quaida et cum hominibus sceleratissimis. Quos cum nomine religionis caedem facerent, civitatem eversuros Syriamque deleturos esse.

Gubernatores Arabicos occidentales Assad vehementer incusavit ob auxilium, quod adversariis suis ferrent; sed illos perfidiae poenas daturos. Cum civitates rebus Syriacis commodi sui causa intervenirent, se Russis, Seris et Persis magnam habere gratiam, quod interventiones semper pernegavissent. Persuasum esse sibi Syriam ex hoc bello fortiorem exituram. Praeterea auctoritatem suam minui se non passurum nulliusque iussa se secuturum.

Cum haec diceret, identidem asseclarum ovantium audiebantur hae fere voces: “animis nostris et sanguine nostro te defendemus!”

Assad, quod iam anno superiore proposuerat, hac quoque oratione repetivit: se concilium velle convocare ad reconciliationem concordiae, praeterea se esse paratum ad constitutionem rei publicae renovandam et ad comitia habenda. Sed nullo orationis loco id cogitare visus est, ut munere se abdicare vellet. Immo “altera manu”, inquit, “rem publicam renovabimus, altera territores delebimus.” Solutionem adhuc in irritum cecidisse, quod inter adversarios suos nemo esset, quocum de ea re agere posset. Tamen se suosque semper paratos esse ad dialogum; se colloquia non recusare nisi cum iis, qui patriam peregrinis vendidissent.

Scripsit Volfgangus Austriacus