|
PRAELECTOR
PRAELECTOR i.e. Der Vorleser. ( I )
Fabula Romanica a Bernhardo Schlink Theodisce scripta et anno 1995 in Turicensi Domo editoria "Diogenes" edita, a Nicolao Gross a.2004 in Latinum conversa. Latina autem lingua iam est vicesima tertia omnium, in quas conversum est hoc opus laureatum.
CAPITULUM PRIMUM
Cum essem quindecim annos natus, laboravi morbo icteri. Qui morbus autumno incohatus, finitus est vere. Annus exiens cum frigesceret et tenebresceret, ego fiebam magis magisque debilis infirmusque. Novo demum anno ineunte paulatim reconvalui. Mensis Ianuarius fuit tam calidus, ut mater mihi lectum collocaret in maeniano. Videbam caelum, solem, nubes, et audiebam parvulos in aula ludentes. Aliquo vespere ineunte mensis Februarii audivi merulam canentem.
Primo itinere meo e Via Florum, iuxta quam habitabamus in secundo tabulato domus cuiusdam vastae saeculo vertente aedificatae, ivi in Viam Stationis ferriviariae.
Ibi aliquo die Lunae mensis Octobris e schola domum iens vomueram. Iam ex diebus debilis eram, debilior quam umquam antea in vita mea. Omnis gradus mihi erat molestus. Cum domi aut in schola per scalas ascendebam, aegre pedibus tenebar. Neque cupiebam comedere. Etsi ad mensam consederam famelicus, mox me taedebat ciborum. Mane ore arido cum experrectus essem, mihi videbantur organa mea pondere exaucto collocata esse loco falso. Pudebat me tam debilem esse. Perquam puduit me, quod vomui. Hoc quoque numquam antea mihi factum erat in vita mea. Os meum completum est, conatus sum rem degluttire, labia compressi, ori manum impressi, at res erupta est ex ore et per digitos. Tum prosilui ad murum domus, aspexi vomitum pedibus profusum et eructavi mucum lucidum.
Mulier, quae me adiuvit, hoc fecit more fere aspero. Quae bracchio meo apprehenso per andronem domus tenebrosum in aulam me duxit. Supra inter fenestras tendiculae erant extensae, ex quibus pendebant lavandaria. In aula cremia erant condita; per officinam quandam apertam serra stridente ramenta volitabant. Iuxta ianuam aulae erat epitonium aquaticum. Mulier epitonium expedivit, primo manum meam lavit, deinde aquam cavis manibus receptam in faciem meam proiecit. Ego faciem detersi mucinnio.
"Sume alteram situlam!" Iuxta epitonium aquaticum positae erant duae situlae, illa unam comprehensam aqua complevit. Ego alteram sumptam complevi mulieremque per andronem secutus sum. Haec manum alte extulit, ut vomitum in canalem demitteret aqua cum strepitu in crepidinem proiecta. Deinde, cum situlam e manu mea exemisset, alteram aquae scaturiginem crepidini immisit.
Mulier autem corpore erecto vidit me flere. "Puerule" inquit mirata, "puerule." Me complexa est. Vix maior fui quam mulier, eiusdem mammas sensi pectori meo appositas, angusto in complexu halitum oris mei malum illiusque sudorem recentem odoratus nescivi, quid facerem bracchiis meis. Desii flere.
Mulier ex me quaesivit, ubinam habitarem, situlam in androne collocavit, me domum duxit. Cucurrit iuxta me, una manu chartophylacium meum scholare tenens, altera bracchio meo apposita. Non valde distat Via Stationis ferriviariae a Via Florum. Illa celeriter iit animoque tam firmo, ut facile mihi esset sequi. Ante domum nostram mihi valedixit.
Eodem die mater advocavit medicum, qui diagnosi facta dixit me incidisse in morbum icteri. Aliquando matri meae narravi de illa muliere. Non puto alioquin me eandem visitaturum fuisse. At matri persuasum erat oportere, ut, ubicumque possem, pecunia mea peculiari fascem florum emerem, mulierem salutarem, eidemque gratias agerem.
Itaque mense Februario exeunte ivi in Viam Stationis ferriviariae.
(Alterum capitulum sequetur)
|
